6 Aralık 2010 Pazartesi

Çocuk Yetiştirme Prensiplerim!

Tek bir çocuk yetiştirme prensibim var; prensibimin olmaması. Aslında başta prensiplerim vardı, onlara göre yaşamaya da çabaladım ama olmadı. Ve şunu anladım ki, çocuk yetiştirirken prensip sahibi olan anneler değil, bebekler oluyor. Ruh sağlığını korumak isteyen biri olarak da  kendi prensiplerimden vazgeçip, çocuklarımın prensiplerine göre yaşamayı tercih ettim.

İşte prensiplerimin zaman içinde ne hale geldiği.


Prensip 1-Çocuklarım sebze-meyve yiyecek ve sağlıklı beslenecekti: İnanın, denedim. Evde yoğurt mayaladım, hatta ekmek yaptım. Yoğurt tutmadı, ekmek taş gibi oldu. Organik sebze paketine abone oldum. Paketten sürekli manasız otlar çıktı.

Sonuç 1-Bir yaşına kadar sebze çorbalarını içen hatta enginar yiyen Kuzey bir yaşından sonra karbonhidrat rejimine döndü. Şu anda sadece köfte-pilav-makarna ile besleniyor. Evde sebze pişiriyorum ve tek başıma afiyetle yiyorum.

Prensip 2- Çocuğum kendi başına uyuyacaktı: Doğumdan önce bir arkadaşım 'Bebek başta üç ay sizi odada yatmalı' dediğinde dehşete kapılmıştım. Özel hayatımı bir bebekle paylaşamazdım. Tabii ki bebeği kendi odasında yatıracaktım.

Sonuç 2- Bunu hiç denemedim bile. Emzirme, uyutma derken Kuzey Bey bizim odaya anında yerleşti. 3,5 yaşına kadar bizimle aynı yatakta yattı. Şu anda da Zeynep ile aynı sistemi devam ettiriyoruz.

Prensip 3- Çocuğumu devlet okuluna gönderecektim. Özel okullar hem pahalı hem de çocukları gerçek dünyadan uzak yetiştiriyodur. Biz de devlet okuluna gittiğimize göre çocuklarımız da gidebilirdi.

Sonuç 3- Okul zamanı yaklaşınca turlara başladık ve imkanları gördükten sonra Kuzey'i paşa paşa özel bir okula yazdırdık.

Prensiplerim ve hazin hikayeleri tabii ki bunlarla kısıtlı değil ama bugün için bize ayrılan sürenin sonuna geldik. Devamı pek yakında...

1 yorum:

  1. Anne olmadan once cocuklarla ilgili yapacagimi sandigim pek cok planim vardi. Simdi ileriye donuk hicbir planim yok. Duruma gore hareket ediyorum. Ornegin yemek konusunda Ela ile bir guc savasi icindeyiz. Eger onu eglendirirsem pek guzel yiyor.Yoksa agzini kilitliyor ya da lokmalari tukuruyor. Bir kitapta `bebeklerin yemek, uyku ve kaka olmak uzere kontrol edebildigi uc sey var. Diger konularda hicbir soz haklari yok arada sirada onlarin kazanmasina izin verin` gibi bir gorus vardi. Nedense aklimda yer etmis. Yataga ac gitmeden ama onun da istedigi gibi bir yemek ritueli bulmaya calisiyorum. Her ikimiz icin de cehennem olmasin diye. Cogunlukla zorlamiyorum ama bazen yemegi kafasina boca edesim gelmiyor degil. Cocuk haliyle her gun degisiyor yeni ihtiyaclar, yeni ilgi alanlari, yeni kesifler icine giriyor.
    O yuzden duz bir mantikla hep ayni ilkeleri uygulamak da sacmalik bence. Tutarli olunabilecek tek konu var o da kosulsuz sartsiz, her durumda cocugun cok sevildigini bilmesi. Gerisi detay. EP

    YanıtlaSil